Nostalgie

Eten... dat is veel meer dan maagvulling. Het laat zien wie we zijn, hoe we ons voelen. Soms gewoon zin in een snelle hap, ‘n andere keer een met zorg bereide maaltijd. De smaak en geur van ons voedsel slaan we op in ons geheugen, daar beginnen we al mee in onze vroegste jeugd. Soms brengt een bepaalde geur je weer helemaal terug naar je kinderjaren, naar wat je moeder vroeger thuis op tafel zette.  Eten is een deel van ons bestaan, doorgegeven van generatie op generatie.

In mijn kookboekenverzameling heb ik verschillende handgeschreven kookboeken. Wanneer er een kookboek in de familie is, wordt deze meestal doorgegeven van moeder op dochter. De boekjes die ik vond, komen vaak uit een inboedel van vrijgezelle dames, waarbij na het overlijden de naaste familie geen interesse had voor dit soort persoonlijke spullen. Elke familie heeft zo z’n eigen (al of niet) geheime recepten. Veel van deze recepten zijn nooit opgeschreven, maar werden achter het fornuis, in de praktijk, doorgegeven. 

Zo’n twee jaar geleden kocht ik drie ingebonden jaargangen van de Keukengids, een wekelijkse uitgave voor dames en keukenmeiden aan het begin van de 20e eeuw. Een onderhoudend blaadje, met recepten voor ‘t wekelijkse menu, tips voor koken, huishouden, huishoudelijk budget, recensies van nieuwe keukenapparaten en kookboeken, etc. Inclusief een brievenrubriek en feuilleton. Zeer vermakelijk om zo'n 120 jaar later opnieuw te lezen. Wat is de tijd en zijn onze opvattingen veranderd! Neem nou deze wijsheid, daar denken we nu wat genuanceerder over:

Mijn Keukengids is in het bezit geweest van mevrouw M. van Gool. Geboren als Maria van Gool, ze heeft jarenlang samen met haar zuster Adriana (Jeanne) gewoond in Valkenswaard. Zoekend op internet vond ik nog enkele herinneringen aan deze twee zussen.
Ik blijf de persoonlijke notities in zo'n boek altijd het leukst vinden. Ook Maria heeft dat gedaan, ze noteerde een aantal bladzijdenummers van recepten als geheugensteun. Een recept wat Maria blijkbaar de moeite waard vond, is deze:

Zouden de hopjes als traktatie gediend hebben wanneer er neefjes en nichtjes in het familiehuis kwamen? Of waren de dames zelf van die snoeperds? Het zijn in elk geval typische Hollandsche snoepjes die een gevoel van nostalgie oproepen...! Ik stel me een blikken trommeltje voor, die je als neef of nichtje mocht opendoen om zo'n zelfgemaakt hopje uit 't papiertje te peuteren. Dat kan toch niet anders dan fantastisch smaken?