Meloenschillen konfijten

Meloen is, net als courgette, een plant uit de komkommerfamilie (Cucurbitaceae). Ze komt oorspronkelijk uit India en Iran. Via de Grieken en Egyptenaren kwam de meloen bij de Romeinen terecht. In de vroege middeleeuwen werden meloenen geteeld in de pauselijke tuinen. Met alle toen verkrijgbare soorten werd er gepronkt. En veredeld, want de ons bekende Cantaloupe is vernoemd naar Cantalupo, een gehuchtje bij Rome. De Franse koning KarelVIII haalde paus ClemensV over naar Zuid-Frankrijk (1309). Daar liet men de meloen verbouwen in de tuinen bij Avignon.

Meloen was fruit voor de rijken, niet betaalbaar voor de gewone man. De Franse koningen waren er gek op, LodewijkXIV (1638-1715) liet meloenen telen in de paleistuinen van Parijs. Vanaf die tijd werden de rassen nog meer verbeterd en veredeld, verschillende oude Franse meloensoorten vinden in deze periode hun oorsprong.

In Nederland kan meloen alleen onder glas worden geteeld. Rond 1880 werd begonnen aan de bouw van de eerste kassen in het Westland. Het kostte behoorlijk moeite en studie om de teelt op grote schaal voor elkaar te krijgen. Men had te maken met verwelkingsziektes en verontreinigde kasgrond, waardoor het niet lukte grote oogst te behalen. De kennis over bacteriën en ziektekiemen kwam pas echt toen de scheikundige Louis Pasteur (1822-1895) bewees dat bacteriën door verhitting onschadelijk gemaakt kunnen worden. En dat het gebrek aan goede riolering een bron van ziektes was. Men ging met deze kennis aan de slag. De aanleg van riolering en gesloten waterleidingsystemen zorgde voor schoner grondwater, ik schreef er hier al eens over. Van waterhoudende vruchten werd in de 19e eeuw gedacht dat ze verontreinigende stoffen overdroegen. De Cholera-Commissie waarschuwde pruimen, komkommers en meloenen niet ongekookt te eten.
Lucullus beschrijft dat 'wit- en groenvlezige suikermeloen uitmuntend zijn voor den inmaak. 't Vleesch wordt als dat van kalabassen tot zoetzuur bereid.'  Bekende Nederlandse rassen zijn: 'Westlandse Zoete Witte' en 'Oranje Ananas'. De Nederlandse meloenteelt kreeg in de jaren '60 wederom te maken met ziektes in het gewas, terwijl de import juist op gang kwam. Tegenwoordig worden de meloenen voor de Nederlandse markt geïmporteerd uit Latijns-Amerika, Israël en Spanje.

Meloenrecepten uit de 19e eeuw zijn er voornamelijk voor de inmaak. Natuurlijk at men de meloen ook graag vers. Op menukaarten van grote exclusieve diners is te zien dat vers fruit, gepresenteerd als prachtig decorstuk, op tafel kwam als bijgerecht.
Maar het werd ook opgediend als tafelzuur. Het vruchtvlees moet worden opgekookt in zoetzuur, zoals we dat tegenwoordig wel kennen van augurk, courgette en pompoen. Het witte vlees van de schil van de watermeloen werd op deze manier ingemaakt. In het Keukenboek van Henriette Davidis (vertaald uit het Duits) uit 1873 vind ik een recept waarin de buitenste schil ook wordt geconfijt. Een ras of  meloensoort wordt niet vermeld. Het lijkt me wel een leuk project om eens te proberen. Ik neem de eerste meloen die ik voor handen heb: een Cantaloupe. Het recept heeft steeds herhalende handelingen, na 8 dagen is de inmaak klaar! Uiteindelijk zal de schil zacht genoeg worden, vermoed ik. Dit is het recept:

Meloenschillen in het zuur

Een meloen wordt geschild, en men schept er met een zilveren lepel het eetbare gedeelte uit. Hetgeen men dan overhoudt, wordt in vierkante stukjes gesneden en zoo in wijnazijn gezet dat het onderligt. Den volgenden dag giet men den azijn er af, en voegt er voor 1/2 k. ruim 6 o. suiker, 1/2 l. pijpkaneel, evenveel witte peperkorrels, eenige stukjes ingemaakte gember en wat citroenschil bij; hiermede laat men hem koken, neemt hem af, legt de meloenschillen er in, en schept alles te zamen in flesschen. Dit herhaalt men nog tweemalen zoo, binnen het verloop van 8 dagen, en de laatste maal wordt de azijn tot stroop verkookt. Het geeft een zeer lekkeren smaak aan het zuur, als men er 1/2 l. nagelen bijvoegt; maar het maakt de kleur wat donker.

na 1 nacht trekken en de 1e keer opkoken

ingemaakt na de 3e keer opkoken